Mantanani

Zo, daar zit ik weer. Achter een computer in een grote stad. Na twee weken op een prachtig eiland te hebben doorgebracht, is dat wel een hele verandering!

Twee weken geleden werden we al 's ochtends vroeg opgehaald bij de lodge in Kota Kinabalu. We hebben afscheid genomen van de meesten van de groep, want we bleven maar met z'n vijfen voor twee maanden hier. Heel jammer dat de rest al allemaal naar huis ging, het was zo'n gezellige groep..! Met een klein groepje was dus even wennen, maar toch heel gezellig gelukkig.
Na een ochtend reizen, kwamen we aan op een bestemming waar ik het liefst altijd zou willen zijn. Helder blauwe zee, mooie stranden, heerlijk zonnetje en met het kamp op 10 meter afstand van het strand. De eerste dag hebben we daarom meteen maar de hele dag gezwommen, gesnorkeld en lekker in het zonnetje gelegen. Dat hadden we wel verdiend naar al dat harde werken hier... :)

Natuurlijk moesten we hier ook weer aan het werk! Het was allemaal een stuk beter geregeld dan in Kamp Tinangol. Heb nu tenminste het gevoel dat we ook echt wat nuttigs hebben kunnen doen. Het vrijwilligerswerk bestond eigenlijk uit twee delen: het schildpaddenproject en de kindergarten.

Dit keer gingen we niet schilderen in de kindergarten, maar moest de vloer gelegd worden. Lange planken werden vastgelegd op de fundering. Na zo'n 29 spijkers krom te hebben geslagen, begon ik eindelijk door te krijgen hoe een hamer en een spijker werken. En echt waar, dat is nog best lastig! We hebben niet heel de vloer af kunnen krijgen, vooral omdat je maar een paar uurtjes in de ochtend kunt werken daar. Daarna is het veel te heet om ook alleen maar te bewegen...

Op de eerste donderdag, kwam Nicholas Pilcher met een aantal duikers aan op het eiland. Hij is marinebioloog en doet onderzoek naar zeeschildpadden. Hij komt eens in de drie maanden een paar dagen naar Mantanani om onderzoek te doen. Dus we hebben geluk gehad dat hij net daar was toen wij er ook waren! Want hiervoor kwam ik eigenlijk naar dit eiland: om wat te zien van marinebiologie. En het was echt super! Heb genoten van alles waar we bij konden helpen.
Rondom het eiland komen heel veel zeeschildpadden voor. Maar door de locals wordt ook veel gebruik gemaakt van 'bomvissen'. Daarbij worden flesjes met explosief materiaal in de zee gegooid, om vissen te doden en naar het oppervlak te halen. Heel slecht voor de vissen en ook het koraal...
Nicholas Pilcher wil onderzoeken of dat bomvissen effect heeft op schildpadden. Onder water veroorzaakt dat namelijk een hele harde klap, wat kilometers verderop nog te voelen en te horen is. Om te kunnen onderzoeken wat het effect daarvan op de zeeschildpaddden is, was het plan om een grote 'kooi' onder water te bouwen. Het was 10 bij 10 meter en gemaakt van net. De eerste dagen dat het team er was, hebben we geholpen met het bouwen van de constructie. Daarna hebben we geholpen om het op de juiste plaats vast te zetten.
De volgende stap was het vangen van een schildpad om erin te kunnen zetten. En ook daar mochten we bij helpen! De dinsdagochtend was ik aan de beurt. Was een leuke ervaring! Als we vanaf het bootje een schildpad zagen zwemmen, probeerde Nicholas de boot er zo dicht mogelijk bij te krijgen. Dan moest iemand vanaf de boot springen, om de schildpad van bovenaf te kunnen vangen. En dat was gelukt! Helaas hadden we die ochtend maar 1 schildpad gezien, dus ik heb geen poging kunnen wagen...
's Avonds moesten er gegevens genoteerd worden van de schildpadden. Lengte, gewicht en het geslacht. Ik heb in die aantal dagen nieta alleen veel geleerd van schildpadden, maar weet ook dat ik de kant van marinebiologie erg interessant vind!

Toch is het voor de lokale bevolking nog steeds heel normaal om schildpaddeneieren te eten, ook al is dit een beschermde diersoort. Om de kinderen wat te leren over dit dier, hebben we een dag een schildpad meegenomen naar de school. Onze kampleidster heeft er daar wat verteld en uitgelegd en de kinderen konden voor het eerst in hun leven een schildpad van zo dichtbij bekijken. Ze vonden het erg interessant en hebben met verbazing staan kijken!

In de week daarna zijn we nog een keer naar de school geweest om les te geven, maar dan zonder schildpad. We hebben Engelse les gegeven en wat spelletjes gedaan. Daarna zijn ze allemaal mee gaan helpen om het strand op te ruimen. 200 meter om al het afval wat je ziet mee te nemen. En dat was veel! Het strand zag er eigenlijk al schoon uit voordat we begonnen, maar toch hadden we drie grote, volle kratten met afval.

Naast al het zware werk wat we hebben verricht, hadden we ook vrije tijd. En veel :) Heerlijk zonnen, snorkelen en genieten van het mooie eiland! Zijn naar de andere kant van het eiland geweest, zonsopgang bekeken, hangmatten gemaakt, donuts gemaakt, liters chocolademelk gedronken, uren in de hangmat doorgebracht en films gekeken. De laatste dagen had het wat meer geregend, dus een paradijs voor muskieten. Wat zijn die irritant zeg! In Nederland gaf ik daar nooit zo veel om, maar hier begin ik een steeds grotere hekel aan ze te krijgen. Ik lag gewoon lekker te slapen op een bankje, word ik wakker met een aantal muggelbulten op mijn been. Dus ik ging een lange broek aan doen en insectenspray op mijn armen. Toen was ik weer in slaap gevallen met als gevolg: 7 (!) bulten op mijn voet en enkels... En dat is de meest vervelende plek die ze maar kunnen bedenken. Die avond in bed wist ik dan ook gewoon niet meer wat ik moest doen met de jeuk. Ging bijna huilend en schreeuwend mijn bed uit. Maar heb me in kunnen houden... Verder was het een ontzettend leuke tijd :)

Over een uurtje worden we opgehaald om naar Camp Bongkud te gaan. Weet niet precies wat we daar zullen gaan doen. Maar zondag gaan we voor vier dagen de jungle in..! Ja ja, met een hangmat, zonder douche of wc. Dat is weer even anders dan twee weken aan het strand...
De 24ste komen we alweer terug in Kota Kinabalu, want de dag daarna begin ik met mijn duikcursus! Heb er nu al zin in :)

Veel liefs vanuit Borneo!